Pewnego lata (Summer Hours, 2008)

   Pewnego lata trójka dorosłego rodzeństwa, których drogi życiowe już dawno się rozeszły, dostanie w spadku rodzinną posiadłość z hołubionymi przez matkę dziełami sztuki. Zamykanie drzwi do przeszłości zajmie im godzinę i 54 minuty, czyli tyle, ile trwa film, rozgrywający się we współczesnej Francji, choć równie dobrze mógłby dziać się w każdym innym zakątku świata.  

    Pewnego lata, może takiego jak w tym roku, zostawicie za sobą wszystko, co było wam drogie: przyjaciół, rodzinę, pamiątki zbierane latami, wspomnienia i troski. Odchodząc, oferujecie najbliższym wolność wyboru wobec cennych dla was przedmiotów i domu, w którym każdy zakątek walczy o pamięć. Choć powiecie to raczej z drżącą w głosie przekorą, zbyt pewną siebie i niewymagającą składania obietnic, będziecie mieć nadzieję, że ci, co zostają, obejdą się z nią łaskawie. I, na szczęście, nie będziecie mieć okazji (bo trudno by to było nazwać szansą) zobaczyć, z jaką łatwością życie rozprawi się z tym, czego nie chcielibyście stracić.

Zastanawiam się nad nim już drugi dzień. Akcja toczy się w kilku raptem wnętrzach między dialogami tych samych osób.Niby nie ma wielkich dramatów, a jednak coś w tym filmie jest takiego, że nie mogę przestać o nim myśleć. Patrzę na jedyną pamiątkę po dziadkach od strony taty i, jak zawsze w takiej chwili, ubolewam nad szybką utratą rodzinnego domu przez tę część rodziny, nad niemocą przywrócenia rozwalonych ścian, gwoździ obitych już tylko mchem, zbutwiałych desek z podłogi dużego pokoju... Jak łatwo poszło pozbycie się dziedzictwa, bez oglądania się do tyłu, byle do przodu, wygodniej i lepiej. 

Jestem znużona tęsknotą, bo nic z niej nie wynika. Wiem, że tamten czas i miejsce już nigdy nie wróci, a mimo to nachodzi mnie chęć powrotu. Do jabłonki z przyczepioną sznurkowa huśtawką, do dziadkowego krzesła, na którym mieściły się dwie osoby, do chłodnej komórki ze słoikami wiśniowego kompotu i smalcem w gliniankach, do świńskiej wagi i pokiereszowanych przez korniki poniemieckich kredensów ze skrzypiącymi drzwiczkami, do ulęgałek spadających z nieba gruszkowego drzewa i zimnej wody ze studni, i gównianego błota z kurnika, i zapachu siekanej pokrzywy, i do szafki pełnej chustek zmarłej babci. Do pokojów z wielkim progiem, do przestrzeni pól i lasów.

Do Nikąd.